سکوت
نویسنده: ایده(چهارشنبه 85/5/25 ساعت 12:39 صبح)

داره چپ چپ نگام می کنه.

می گم : چیه؟!

میگه : نشنیدی؟

می گم : چیو؟
می گه : همین صدایی که اومد.

می گم : نه. حواسم نبود. صدای چی بود حالا؟

میاد میشینه کنارم. دیگه چپ چپ نگاه نمی کنه.

از طرز نگاه کردنش دلشوره می گیرم. می گم : کسی مرده؟
می گه : هنوز نه!

می گم : حرف بزن خوب. چی شده؟
میگه : نمی دنی؟ نمی شنوی؟ نمی بینی؟ حس نمی کنی؟
می گم : نه! گفتم که حواسم نبود.

می گه : چرا؟
می گم : چی چرا؟ چرا حواسم نبود؟ داشتم فکر می کردم.

می گه : به کی؟

می گم : به کی نه. به چی؟
دوباره همونجوری نگاه می کنه.

 تو صداش همدردی موج میزنه. مثله وقتی با یه مریض سرطانی میخوان همدردی کنن!!!

کم کم دارم می فهمم چی می گه.

می گم : دوسش ندارم.

می گه : می دونم!

می گم : فقط ازش خوشم اومده!!

می گه : می دونم.

می گم : چیه باور نمی کنی؟!
می گه : عشق ممنوعه!

می گم : دروغ نمی گم من دوسش ندارم.

صدام می لرزه. از سرمای خونس. وسط تابستون!!!

 می گم : فقط دوسش دارم. نمیذارم بفهمه.

 انقدر آروم می گم که حتی شک دارم شنیده باشه.

میگه : ساکتش کن. نذار بیشتر از این داد بزنه. چیزی که نباید باشه حتی پنهونیشم ممنوع اس.

دلم گرفته ...............